به مناسبت هشت مارچ روز جهانی همبستگی زنان در تاریخ 10 مارچ 2024م محفلی باشکوهی در شهر بوستون ایالات متحده آمریکا توسط بانوان هزاره حوزه نیوانگلند برگزار شد. در این محفل که شمار زیادی از شخصیت علمی و فرهنگی افغانستانی مقیم حوزه نیوانگلند و شماری از اساتید دانشگاه‌های مختف آمریکا اشتراک داشتند، از کتاب داکتر سیما سمر که به تازگی انتشار یافته، نیز رونمایی شد. این برنامه در سه بخش 1. سخنرانی به مناسبت 8 مارچ، 2. پرسش و پاسخ در مورد کتاب داکتر سیما سمر و 3. اجرای سرود به مناسبت روز زن توسط بانوان فعال حوزه نیوانگلند با مجری‌گری و مدیریت خانم‌ها بهاره حسینی و کبرا محمدی اجرا شد.
برنامه با سخنرانی داکتر مستوره شفایی مدافع حقوق زن و از برگزار کنندگان این محفل آغاز شد وی بر بزرگداشت از روز جهانی زن تأکید نموده و این روز را به عنوان فرصتی برای مبارزه علیه آپارتاید جنسیتی در جهان و بیان دردها و رنج‌های زنان و دختران افغانستان، به ویژه پس از ظهور گروه طالبان، توصیف نمود. شفایی به مشکلات و سختی‌هایی که زنان افغانستان در طول تاریخ و به ویژه با ظهور حکومت طالبان دچار شده‌اند، اشاره کرده و بیان کرد که زنان افغانستان در حال حاضر با چالش‌های فراوانی مواجه هستند که واژه‌ها نمی‌توانند این مشکلات را به خوبی توصیف و تبیین کنند. او درباره تحصیل و آموزشی زنان افغان که از آن محروم شده‌اند، همچنان جنایت و خشونتی‌هایی که علیه آن‌ها انجام شده و می‌شود، سخن گفت و اظهار نمود که تا کنون بیش از ۸۳ مورد محدودیت بالای زنان و دختران افغانستان توسط طالبان تحمیل شده است و زنان و دختران افغانستان در حال حاضر در خانه‌ها محبوس شده و حقوق اساسی‌شان همه روزه نقض شده و می‌شود و به بهانه‌های مختلف مورد آزار و شکنجه طالبان قرار می‌گیرند.
وی همچنین از زنانی که علیه این تبعیض و محرومیت و فشارها مقاومت و مبارزه نموده و می‌نمایند، تعریف و تمجید نموده و تأکید کرد که تلاش و پشت‌کار آنان برای تحقق حقوق و آزادی زنان الهام‌بخش است. وی به مناسبت روز همبستگی زنان از دستاوردهای افتخار آمیز چهره شناخته شده زنان افغانستان داکتر سیما سمر سخن گفت و ایشان را به عنوان یکی از بانوان قهرمان حقوق بشر در افغانستان یاد کرد و انتشار کتاب جدید ایشان را یک افتخار دیگر برای زنان افغانستان خواند.
در پایان، وی اظهار کرد که خواست ما از جامعه جهانی این است که تا برخورد سازمان‌یافته گروه طالبان علیه زنان و دختران افغانستان بخصوص زنان و دختران هزاره را که هر روز توسط نیروهای طالبان دستگیر و مورد آزار و شکنجه قررا می‌گیرند را محکوم کنند و از سازمان ملل متحد انتظار داریم که از حقوق بشر و آزادی شهروندان افغانستان حفاظت نماید و پیام ما به جامعه جهانی و مجامع حقوق بشری این است که صدای زنان افغانستان را بشنوند و آپارتاید جنسیتی و نسل‌کشی هزاره‌ها در افغانستان را به رسمیت بشناسند.
سخنران بعدی این محفل داکتر سیماسمر رئیس پیشین کمیسیون مستقل حقوق بشر افغانستان بود که در مورد هشت مارچ و وضعیت زنان در افغانستان سخن گفت. وی وضعیت فعلی زنان، خشونت ظالمانه طالبان علیه زنان، آپارتاید جنسیتی و مبارزه زنان برای بازگرداندن حقوقشان را مورد بررسی قرار داد. وی همچنین وضعیت ناامید‌کننده زنان افغانستان زیر حاکمیت طالبان را به بررسی گرفت. داکتر سمر اظهار نگرانی کرد و گفت زنان و دختران در افغانستان به طور مستقیم قربانی می‌شوند و همه حقوقشان گرفته شده است.
وی گفت که من به خاطر دارم زمانی که ما به مدرسه می‌رفتیم، حتی یونیفورم‌های مشخصی داشتیم اما می‌توانستیم آزادانه هرجای برویم و فعالیت کنیم، اما اکنون خواهران ما تحت تسلط طالبان از همه حقوق شان محروم شده‌اند؛ حق تحصیل ندارند و حق کار و سفر ندارند این یک نگرانی بزرگ برای آینده افغانستان است، زیرا که اولاً طالبان تعلیم دختران را قبول ندارد و ثانیاً سیاست‌های تعلیمی رادیکال و ضعیف را برای دختران و پسران ترویج می‌کند که برای افغانستان نگران‌کننده است. پس می‌توان گفت که افغانستان از جمله کشورهایی است که به طور رسمی تعلیم و تحصیل دختران را ممنوع کرده است. دکتر سمر به چند موضوع دیگر هم اشاره کرد: 1. امنیت افغانستان؛ متأسفانه برخی فکر می‌کنند که طالبان امنیت را به افغانستان آورده است، اما همه فراموش می‌کنند که خود طالبان منشأ ناامنی و بی‌ثباتی در کشور بودند که مکتب‌ها، بیمارستان‌ها، کلوپ‌های ورزشی، سالن‌های عروسی، زایشگاه‌ها و جاده‌ها را هدف انفجار قرار می‌دادند و مردم را به دلایل نامشروع قربانی می‌کردند. اکنون که خود آن‌ها به قدرت رسیده‌اند، کوشش دارند که نشان دهند که همه چیز خوب است و امنیت فراهم است، در حالی که در واقعیت، تمام حقوق آزادی مردم را گرفته‌اند و فعلاً زنان و دختران را از تحصیل محروم کرده‌اند. برای من این سوال پیش می‌آید که چرا تعلیم، که حق اولیه یک زن و یک دختر است، از آنان گرفته شده است؟ و چرا زنان محبوس در خانه‌ها هستند، چرا زنان مجبور به پوشش اجباری برقع می‌شوند؟ در حالی که برقع یک هنجار عام برای تمام زنان افغانستان نیست و تنها در بعضی از شهرهای افغانستان استفاده می‌شود. مثلا من فکر نمی‌کنم که زنان بامیان برقع پوشیده باشند یا استفاده کنند. نکته دیگری که نگران‌کننده است، این است که طالبان ادعا می‌کنند که فساد پولی کاهش یافته است، در حالی که فساد با ظهور طالبان افزایش یافته است؛ همه روزه مردم را مجبور به پرداخت هزینه ساده‌ترین اوراق می‌کند آیا این فساد نیست؟.
سخنران بعدی جاوید رضایی استاد دانشگاه بود که به مناسبت انتشار کتاب داکتر سیما سمر در مورد محتوای این کتاب صحبت نمود.
رضایی اظهار داشت که کتاب OUTSPOKEN ( سخن رُک و راست) دارای ۱۱ فصل و ۳۴۰ صفحه است که که در نسخه‌های سخت، نرم و صوتی موجود است.
به گفته وی در این کتاب داکتر سیما سمر از مبارزاتش برای دفاع از حقوق بشر، ترویج علم و دانش و مشکلاتی را که در این مسیر دیده و تجربه کرده است؛ سخن گفته است.
پس از سخنرانی آقای رضایی، جلسه با پرسش و پاسخ شرکت کنندگان و نویسنده کتاب پیرامون محتوای کتاب ادامه یافت.
در پایان، قطعنامه شرکت کنندگان محفل پیرامون 8 مارچ روز جهانی همبستگی زنان توسط نرگس رجایی به خوانش گرفته شد و پایان‌بخش محفل رونمایی از کتاب داکتر سمر و اهدای آن برای بانوان شرکت کننده و اساتید دانشگاه افغانستانی و آمریکایی بود.
متن قطعنامه محفل زنان به مناسبت هشت مارچ در ایالات متحده به شرح زیر است:
قطعنامه همایش زنان افغانستان به مناسبت هشت مارچ در ایالات متحده آمریکا
سازمان ملل متحد، پس از دو قرن مبارزه زنان علیه تبعیض و نابرابری، در سال ۱۹۷۷، روز هشتم مارچ را به عنوان روز جهانی همبستگی زنان تصویب نمود.
هدف از این اقدام، ارج‌گذاری به مبارزات و فداکاری‌های زنان، تقدیر از دستاوردهای فرهنگی، سیاسی و اجتماعی آنان و دعوت به مساعی مشترکِ کشورهای عضو برای زدودنِ نابرابری‌های جنسیتی بود.
حالا این روز مهم، هر ساله، در کشورهای زیادی تجلیل می‌شود و نقش قابل ملاحظه در جهت نشر آگاهی برای حمایت از زنان، ایفا می‌کند.
ما در حالی از روز جهانی زن تجلیل می‌کنیم که زنان هنوز در گوشه- گوشه‌ی جهان با انواع چالش‌های ساختاری که مانع دسترسیِ آنان به برابری، حقوق و آزادی‌های انسانی می‌شوند، دست به گریبان‌اند و در سایه حاکمان مستبد، در مبارزه با آپارتاید جنسیتی، قربانی می‌دهند.
اکنون پرسش اساسی که اذهان انسان‌های باورمند به کرامت انسانی را در سراسر دنیا به‌خود مشغول ساخته است این است که آیا زمان آن فرا نرسیده است تا نهادهای حقوق بشری و بین‌المللی به رهبری سازمان ملل متحد و دولت‌های مسئول که به میثاق‌های جهانی متعهد هستند، برای پایان بخشیدن به تبعیض و بی‌عدالتی علیه زنان، از ابزارهای لازم -که در اختیار دارند- استفاده نموده و حاکمان و گروه‌های زن‌ستیز را وادار سازند تا دست از خشونت و تبعیض برداشته و حقوق انسانی زنان را محترم بشمارند؟!.
ما روز جهانی زن را با حضور داکتر سیما سمر رئیس سابق کمیسیون حقوق بشر افغانستان در شرایطی تجلیل می‌کنیم که زنان و دختران این کشور بیش از دو سال است که توسط گروه طالبان از رفتن به مدرسه، دانشگاه، کار و سایر فعالیت‌های انسانی محروم گردیده و علیه آنان عملا و علناً آپارتاید جنسیتی اعمال می‌شود.
حتی برخی از زنان و دختران بخاطر وضعیت سخت‌گیرانه ایجاد شده از سوی طالبان، دست به خودکشی زده‌اند.
گروه طالبان به بهانه‌های مختلف هر روز زنان و دختران را در کابل و سایر ولایات افغانستان بازداشت، شکنجه و زندانی می‌کنند.
متأسفانه، در این میان، زنان و دختران هزاره در افغانستان بیشتر از سایر اقوام مورد تبعیض جنسیتی، قومی و نژادی قرار داشته و دارند. طالبان زنان و دختران هزاره را در چندین مورد، بازداشت و مورد شکنجه، اذیت و آزار قرار داده و می‌دهند.
در شرایط سخت کنونی، زنان و دختران افغانستان برای رهایی از حصار تفکر افراطی طالبان به حمایت و پشتیبانی جامعه‌جهانی بویژه ایالات متحده آمریکا نیاز مبرم دارند.
بنابرین، ما در این گردهمایی که به مناسبت روز جهانی همبستگی با زنان برگزار شده، از جامعه جهانی، نهادی‌های حقوق بشری و به‌خصوص ایالات متحده آمریکا موارد ذیل را خواستاریم.
۱. جامعه جهانی، سازمان ملل متحد و نهادهای حقوق بشری، آپارتاید جنسیتی را در افغانستان به رسمیت شناخته و علیه آن اقدام مشترک نمایند.
۲. کشورهای عضو سازمان ملل متحد و ICC (دیوان کیفری بین‌المللی) باید دادخواهی هزاره‌های افغانستان را در واکنش به نسل‌کشی این گروه قومی به رسمیت بشناسند و اقدامات حقوقی لازم را در این مورد انجام دهند.
۳. جامعه جهانی و ایالات متحده آمریکا سیاست تعامل با گروه طالبان را کنار گذاشته و فشارهای سیاسی و دیپلماتیک را علیه این گروه اعمال نمایند تا به حقوق زنان در افغانستان مطابق کنوانسیون‌های بین‌المللی و حقوق بشری احترام بگذارند و به آن عمل نمایند.
۴. کشورها و سازمان ملل متحد باید طالبان را وادار سازند که هرچه زودتر دروازه‌های مکاتب، دانشگاه‌ها و مراکز آموزشی را به روی دختران و زنان افغانستان باز نمایند.
۵. طالبان باید از قتل و کشتار اقلیت‌های قومی و مذهبی به خصوص هزاره‌ها دست بردارند و جلوی حملات هدف‌مند بالای مردم هزاره را متوقف نمایند.
۶. طالبان باید از ترور، اذیت و آزار، بازداشت و قتل سربازان و کارمندان حکومت پیشین دست بکشند.
۷. گروه حاکم نباید جایدادها و املاک مردم هزاره را غصب نمایند و در مواردی که املاک و جایداد‌های این مردم غصب شده، املاک غصب‌شده را به مالکان شان مسترد نمایند.
۸. نابودسازی گستردهِ زراعت و علفچر‌های مناطق هزاره‌جات از سوی کوچی‌های مهاجم باید متوقف شود.
امیدواریم که جامعه جهانی به این مطالبات ما توجه جدی نموده و اقدامات مورد نیاز و مؤثر را در پیوند به آن‌ها انجام دهند.
همایش زنان افغانستان در حوزه نیوانگلند آمریکا شهر بوستون
10/03/2024م
منبع: نشریه راه عدالت شماره 12
